Trzy

Obudziła się zlana potem. Z szeroko otwartymi oczami rozglądnęła się po sypialni. Czuła, że jej serce szybko bije. Po głowie wciąż rozlegał się głoś nieznajomego, jego niesamowicie podniecający głos.

Eveline odrzuciła kołdrę, nogi przerzuciła przez brzeg łóżka i położyła stopy na puchatym dywanie. Jej serce wciąż biło jak oszalałe, a po plecach ściekały stróżki potu. Spojrzała na fotel, na którym we śnie siedział chłopak. Instynktownie przeczuwała, że kiedyś go spotkała, ale za żadne skarby świata nie mogła go z nikim skojarzyć.

Wstała; poczuła dziwny dreszcz jakby była obserwowana. Zignorowała go i podeszła do fotela. Musiała być pewna w stu procentach, że to był tylko sen, że znikające widomości były tylko i wyłącznie wymysłem jej fantazji. Dokładnie obejrzała mebel. Nic nie wskazywało na to, by ktoś na nim siedział. Wszystko było tak, jak zostawiła ostatnim razem. Może tylko poza jedną rzeczą: złożoną kartką papieru na wierzchu ubrań.

Eveline jednak nie sięgnęła po nią. Nie chciała dopuścić do siebie myśli, że znowu będzie przechodzić przez to samo, co we śnie.

Musiała się napić. W gardle miała tak sucho jakby nie piła przez kilka godzin. W pokoju miała sok, ale potrzebowała wody. Założyła więc papcie i opuściła pokój. Skierowała się na prawo na schody, a schodząc, przyglądała się starym fotografiom z czasów młodości jej rodziców oraz dziadków. Uśmiechnęła się, przystając. Zapomniała na chwilę o pragnieniu i dotknęła jednej z ramek zdjęcia. Eveline wpatrywała się w swoja kopię. Jej mama była identyczna jak Hedley. Isabelle w  wieku dziewiętnastu lat wyszła za mąż za Scotta. Jednak były to inne czasy i Eveline w tej chwili nie myślała o żadnym ślubie.

Będąc już w kuchni, do dzbanka wrzuciła kilka kostek lodu, dwa plasterki cytryny, listek mięty i nalała wody. Wzięła kubek i ostrożnie wróciła do pokoju. Wypiła dwie porcje i położyła się do łóżka. Książkę odłożyła na szafkę nocną, a następnie włączyła telewizor. Przeskakiwała po kanałach aż w końcu natrafiła na jakąś komedię.

Po obejrzeniu tego i kolejnych dwóch filmów, Eveline poczuła się senna. Wyłączyła telewizor, zgasiła lampkę nocną i ułożyła się wygodniej w łóżku. Objęcia Morfeusza nadeszły zaskakująco szybko.

*

Eveline obudziła się, gdy słońce było wysoko na niebie. Zegarek wskazywał punkt dwunastą. Niezłe wyczucie, pomyślała, siadając. Przeciągnęła się aż usłyszała dźwięk ocierających się o siebie kości i w dziwnie wyśmienitym humorze opuściła łóżko. Gdy ponownie zaczęła się przeciągać, zamarła.

— Przecież mam teraz zajęcia! — krzyknęła. Jednak gdy przypomniała sobie o godzinie, głośno wypuściła powietrze i opuściła ramiona. — Dopiero drugi dzień studiów, a ja już robię sobie wolne.

Dobry humor, który miała wstając, zniknął jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Szybkim krokiem przemierzyła pokój, otworzyła drzwi i wypadła na korytarz. Sypialnia rodziców mieściła się na parterze, obok kuchni. Eveline skierowała się w tamtym kierunku. O tej porze Isabelle przeważnie przebywała właśnie tam. Była dekoratorką wnętrz i sporo czasu poświęcała tworzeniu coraz to nowszych, doskonalszych pomieszczeń.

Eveline na palcach podeszła do drzwi i przystawiła ucho do nich, nasłuchując. Z głębi pomieszczenia dobiegała muzyka, co świadczyło, że Bella jest zajęta. Nastolatka jednak zaryzykowała i zapukała do drzwi po czym nie czekając na zaproszenie, weszła.

— Dzień dobry, mamuś. — Podeszła od tyłu do kobiety i przyjaźnie ją uściskała.

— Cześć, córciu. Wyspałaś się? — zapytała, wlewając w te pytanie wszystkie matczyne uczucia.

— Tak, ale sęk w tym — zaczęła — że nie wstałam rano i nie poszłam na zajęcia. Dlaczego mnie nie obudziłaś? — Nastolatka odeszła od matki i oparła się o biurko. — Dziś dopiero drugi dzień nauki, a mnie już nie ma na zajęciach.

— Jak mogłam cie obudzić, gdy wczorajszego popołudnia niespodziewanie zemdlałaś? — kobieta odłożyła ołówek, ściągnęła okulary i przetarła oczy. — Wybacz mój nastrój, ale mam oddać projekt za dwa dni, a nic jeszcze nie mam. Nie potrafię przelać pomysłu na papier.

— Nie wiedziałam. — Eveline poczuła skurcz w żołądku. Isabelle miała rację, że postanowiła zostawić ją w domu, ale pozostaje kwestia nieobecności.

— Zadzwoniłam już do szkoły i wyjaśniłam całą sytuację. Nie masz się czym przejmować. — Isabelle uśmiechnęła się blado. Eveline nie chcąc dalej przeszkadzać mamie, opuściła jej sypialnię i skierowała się do kuchni. Nie było sensu jeść śniadania, więc od razu zje obiad. Niestety, nie było żadnego posiłku, dlatego też sama postanowiła coś przygotować. Padło na najprostsze danie: spaghetti.

Po trzydziestu minutach, najedzona do syta, wróciła do swojej sypialni. Podeszła do fotela, na którym spoczywała złożona kartka, wzięła ją, a następnie przeczytała:

Dziś. Piekielna Maszyna. 5 p.m.

Serce Eveline szybciej zabiło. Po plecach przebiegł dreszcz. Poczuła, że musi tam pójść. Nieważne było czy czeka na nią niebezpieczeństwo, czuła, że to nieznajomy szatyn jakimś cudem zostawił jej wiadomość.

I nagle zalała ją fala wspomnień. To jego szukała przez ostatnie dni. To on sprawił, że jej dni stawały się nieznośne, że odczuwała pustkę. Przypuszczała, że czegoś jej brakuje, ale nie wiedziała czego. Gdy myślała, że już to uchwyciła, znalazła, bezkarnie jej umykało.

Poczuła się szczęśliwa. Ludzie pewnie uznaliby Eveline za nienormalną, ale jej to nie obchodziło. Chciała znaleźć się w Piekielnej Maszynie jak najszybciej, by go ujrzeć. Jeśli rzeczywiście to szatyn zostawił i niej wiadomość.

Do piątej pozostało ponad dwie godziny i Eveline nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Podeszła więc do szafy aby wybrać najładniejszy strój jaki miała.

Właściwie nie wiedziała, co ma ubrać. Tego roku październik był wyjątkowo fałszywy; wieczorami przeraźliwie zimny wiatr, wiejący znad oceanu, przeganiał jeszcze ciepłe powietrze nagrzane słońcem. O piątej nie było jeszcze zimno, ale nad ziemią zaczynał unosić się chłód.

Eveline wzdychneła, zrezygnowana. Spuściła głowę zła na siebie, że nigdy nie słuchała Scarlet, by w jej garderobie było choć kilka sukienek; klękła przed szufladami. Otworzyła pierwszą od dołu i zdenerwowana przerzucała nieużywane od dawna ubrania. Miała nadzieję, że w przypływie złości, czy czegoś gorszego, nie wyrzuciła jedynej sukienki jaką posiadała. Straciwszy cierpliwość, z łoskotem zamknęła szufladę i otworzyła kolejną. W tej też nie znalazła.

Zła, pod chwilą impulsu, opuściła swój pokój i skierowała się do sypialni rodziców. Nikogo w niej nie zastała. A dziwne, bo jeszcze nie tak dawno była tu zapracowana Isabelle. Na biurku nie leżały porozrzucane, jak wcześniej papiery, wszystko było uporządkowane. Eveline nie zaszczyciła mebla większym zainteresowaniem, lecz od razu podbiegła do szafy.

Isabelle Hedley uwielbiała chodzić w sukienkach. Częściej można było zobaczyć ją w piżamie niż w spodniach. W tej chwili Eveline podziękowała jej za to w duchu; przeglądnęła zawartość szafy, nie mogąc zdecydować się, którą ma wybrać. W końcu oprzytomniawszy, wybrała długą do kolan, dopasowaną w talii i biuście sukienkę w kolorze bladego złota. To ona pierwsze zwróciła uwagę Eveline, a jak mawiał Scott: ‘Najlepszy jest pierwszy wybór’.

*

Dwie godziny później stanęła przed lustrem. O technice makijażu nie wiedziała kompletnie nic, więc nie próbowała nakładać cieni. Postawiła na naturalność; jedynie rzęsy musnęła tuszem, a usta bezbarwnym błyszczykiem. Prawie zadowolona ze swojego wyglądu psiknęła się ulubionymi czekoladowymi perfumami. Kątem oka spostrzegła, że zegar wyświetlał trzecią dwanaście. Miała jeszcze sporo czasu; niecierpliwie przemierzała sypialnię, co chwila sprawdzając godzinę. Czerwone cyferki jakby na złość zmieniały się powoli. Drażniło to Eveline. Najchętniej już by opuściła dom, ale nie chciała by nieznajomy szatyn uznał ją za osobę niecierpliwą, którą w rzeczywistości była.

*

Kilka minut przed piątą zaparkowała samochód na parkingu należącym do Piekielnej Maszyny. Nie wiedziała czego ma się spodziewać. Była pewna jednego – z chwilą, z którą wejdzie do budynku, jej życie nie będzie już takie same.

Usiadła na stałym miejscu, które zajmowały  ze Scarlet. Ściągnęła kurteczkę ze sztucznej skóry i położyła ją obok siebie na podniszczonej sofie. Chwile później podszedł Patricio z tajemniczym uśmiechem na ustach.

— Co podać? — zapytał, uporczywie wpatrując się w twarz Eveline.

— Sok pomarańczowy — odparła.

— Trzy dolce. — Zapłaciła chłopakowi należytą sumę; odchodząc, puścił jej oczko.

Eveline nerwowo bębniła palcami o blat stolika. Co chwilę przegryzała wargę, a gdy orientowała się, co robi, karciła się w duchu za swoje zachowanie.

Czas dłużył się niemiłosiernie. Szatyn spóźniał się dobre piętnaście minut, ale przecież tego można się spodziewać po facetach. Hedley ostatni raz przechyliła szklankę soku. Z torebki wyciągnęła paczkę gum do żucia, wzięła jedną, po czym resztę schowała do kieszeni kurtki. Tam łatwiej będzie je znaleźć.

Zaczynała się poważnie denerwować. Wstając, sięgnęła po skórkę. Ubrała się, chwyciła torebkę, z której wyciągnęła kluczyki od samochodu. Cały czas stała tyłem do parkietu i nie widziała praktycznie nic, co działo się za nią. Gdy się obróciła, wpadła na kogoś. Na NIEGO.

— Dokąd się wybierasz? — zapytał niskim głosem, od którego Eveline przeszły ciarki.

— Pewnie się domyślasz gdzie, chyba że jesteś tak głupi — odparowała zła. — Nie toleruję spóźnialstwa — poinformowała szybko szatyna.

— No tak. Zawaliłem już na samym początku, ale siły wyższe uniemożliwiły mi przyjście na czas. Wybacz. — W jego głosie wyraźnie dało się słyszeć skruchę; Eveline zmiękła. Chciała usiąść z powrotem w boksie, ale szatyn złapał ją za łokieć, po czym odezwał się: — Nie tutaj.

Pociągnął dziewczynę w stronę tajemniczego korytarza. Hedley zlękła się, lecz uczucie te szybko znikło, a na jego miejscu pojawiło się poczucie bezpieczeństwa. Jakkolwiek niebezpieczny był nieznajomy szatyn, ona czuła się przy nim bezpieczna, nie jej nie groziło.

Kątem oka spojrzała na chłopaka. Pełne malinowe usta, które aż prosiły się, by je całować, pieścić językiem, delikatnie przegryzać. Chociaż nie, on nie wygląda na spokojnego gościa, pomyślała. Czarna bluzka skrywała idealnie wyrzeźbione ciało. Spojrzenie skierowała na ramiona. Materiał opinał dobrze wyrobione bicepsy. Nie wyglądały jak te u mięśniaków, ale to dobrze, bo Eveline nie znosiła napakowanych kolesi.

Zatrzymali się pod tymi samymi drzwiami, pod którymi została przyłapana na podsłuchiwaniu. Gdy chłopak wprowadził ich do środka, Hedley oniemiała. Jakby znalazła się w innym miejscu. Kasyno. Las Vegas. Miasto rozpusty i grzechu. Z szeroko otwartymi oczami dała się poprowadzić szatynowi ku stolikom; usiedli przy najbardziej oddalonym. Hedley splotła palce, kładąc dłonie na kolanach.

— Nie ma powodu do obaw, Eveline.

Podniosła głowę. Zaskoczył ją, wymawiając jej imię.

— Coś nie tak? — zapytał, unosząc brew.

— Nie… to znaczy tak. Jakim cudem w moim pokoju, podkreślam moim pokoju, znalazła się wiadomość od ciebie? — założyła ręce na piersi.

— To nie wymagało większego zachodu. Możesz powiedzieć rodzicom, by wymienili okna w całym domu — odparł, jak gdyby nigdy nic.

— Ty sobie żartujesz, prawda? Przecież to włamanie! Naruszyłeś moją prywatność! — Wybuchła. Ogarnęło ją oburzenie. Nie mogła dłużej przebywać w towarzystwie tego człowieka. Wstała, ale jakaś siła zmusiła ją, by usiadła z powrotem. — Dobra, postaram się o tym zapomnieć, ale wytłumacz mi, dlaczego ja? — spojrzała hardo w oczy szatyna. Wytrzymała jego przeszywający wzrok.

— Tak po prostu.

— Tylko Tyla masz do powiedzenia?! — Pokręciła głową. — To jest po prostu chore — powiedziała bardziej do siebie niż do nieznajomego. — Może chociaż dowiem się, jak masz na imię? — Ponownie spojrzała w oczy szatyna.

— Spot* — oznajmił.

— Serio? — Wybuchła śmiechem. — Żarty sobie stroisz?

— Jakże bym mógł — parsknął.

— Dosyć… osobliwe imię.

— Bywa — skwitował.

Eveline będąc osobą nieśmiałą, nie wiedziała, co ma mówić. Zawisła nad nimi niezręczna cisza, która najwyraźniej nie przeszkadzała Spot’owi. Bezczelny dupek! pomyślała Eveline, patrząc spode łba na chłopaka. Uśmiechnął się, jakby przeczuwał, że myślę o nim! A ten uśmiech sprawił, że zamarło mi serce. Był taki tajemniczy, uwodzicielski, czarujący, iż kobiety zapewne mdlały na ten widok, ale ja muszę być twarda, nie mogę poddać się jego urokowi.

Spot skinieniem głowy kogoś zawołał. Barman podszedł do ich stolika; Spot zamówił to co zwykle, a następnie spojrzał na Hedley.

— Nie, dziękuję.

— Przynieś Koktajl bogini. — Barman odszedł, zostawiając dwójkę młodych ludzi mierzących się wzrokiem.

— Powiedziałam, że nic nie chcę.

— Zaufaj mi, nie pożałujesz. — Uśmiechnął się wyzywająco.

— Mam zaufać? Tobie? Osobie, która wkradła się do mojego pokoju, przyprowadziła do t a k i e g o miejsca?! — sapnęła ze złości.

Spot nie zamierzał odpowiedzieć, Eveline zadarła dumnie podbródek i założyła ręce na piersi. Niech pierwszy się odezwie, pomyślała.

Jemu wcale nie przeszkadzała cisza, która nad nimi zawisła. Mógł w spokoju przyjrzeć się dziewczynie. Miała kruczoczarne włosy i głębokie, zielone oczy obramowane długimi rzęsami oraz zadarty nos. Lekko rozchylone wargi zapraszały do pocałunków. Chyba nie zdawała sobie z tego sprawy.

Spot w pierwszej chwili myślał, że pomylił osoby. Wygląd, miejsce zamieszkania, jej rozkład dnia – wszystko to pasowało… jednakże jedna rzecz nie; jej wzrost. Była za niska jak na Nefilim. Spot stracił dzień, by popytać pewnych osób czy to na pewno jest ona. A gdy był pewny, że tak, przeszedł do działania.

Prawie ją zabił. Wykonałby to i byłby wolny. Ale nie mógł odebrać jej życia. Znaczy się mógł, ale nie chciał, nie potrafił. Te oczy… Potrząsnął głową. Nigdy wcześniej nic takiego nie miało miejsca.

Lucian podał zamówienie. Spot odczekał, aż barman odejdzie pochylił się nad stolikiem.

— Spróbuj — wyszeptał konspiracyjnie.

— Nie ma mowy — twardo oznajmiła Eveline. Na potwierdzenie swoich słów odsunęła napój od siebie.

Niedobrze, pomyślał. Oparł się z powrotem o oparcie krzesła. W dłoni obracał szklankę z brandy i lodem. Z tą małą będzie trudniej, niż przypuszczał.

— O czym myślisz? — odezwała się Eveline.

— O tobie — odparł szczerze.

Na policzkach wystąpił jej delikatny rumieniec. Chcąc ukryć zażenowanie, sięgnęła po koktajl. Spot dokładnie obserwował ruchy Eveline. Przyłożyła szkło do ust, wypiła małego łyka, smakując drinka. Chciała zrobić kolejny, jednak zrezygnowała. odstawiła Koktajl bogini na stolik.

— Mówiłem, że nie będziesz żałować, jak spróbujesz.

— Skąd ta pewność?

— To widać. — Puścił oczko. Boże, jaki on seksowny! Wykrzyknęła w duchu. Wbiła wzrok w ziemię, wiedząc, że kwestia atrakcyjności Spot’a nie powinna jej obchodzić ani trochę.

— Chodź. — Nie zauważyła, kiedy wstał. Uniosła głowę i ujrzała wyciągniętą w jej stronę dłoń. Bała się ją uchwycić, wiedząc, że może zdradzić się ze swoimi uczuciami.

Spot ponaglił Eveline, przybliżając rękę. Hedley zignorowała ten gest i wstała sama, z dumnie uniesioną głową.

Szatyn złapał jednak rękę Eveline i dziewczyna nagle zamarła. Ponownie poczuła, jak przez jej ciało od stóp do głowy przechodzą ciarki. Ten chłopak budził w niej uczucia, których nigdy wcześniej nie doświadczyła. Hedley przeraziła się; wyrwała swoja dłoń i lekko, zaledwie o kilka centymetrów, oddaliła się od Spot’a. Musiała zachować odpowiedni dystans, by ponownie nie zagubić się w nowych doznaniach.

Spot puścił Eveline przodem. Szepnął jej do ucha, by kierowała się w stronę drzwi. Zrobiła to, bo nie było sensu się sprzeciwiać.

Zamiast zwrócić się w lewo, skąd przyszli wcześniej, Spot skręcił w prawo. zdumiona Eveline podążała tuż za szatynem, prawie depcząc mu po piętach.

— Jeśli powiem byś się nie bała, coś to zmieni? — Odwrócił głowę, by móc spojrzeć na Eveline; ta pokręciła przecząco głową. — Cóż — zaczął — Nie powinnaś się bać, mając mnie obok siebie.

Szkoda tylko, że te słowa były stekiem kłamstw.

***

Przepraszam. 

JEŚLI JEDZIECIE NA KONCERT JUSTINA TO DO ZOBACZENIA W ŁODZI 25.03.2013!!! :)